Wat is een discusbulging?

Discusbulging is een medische term die verwijst naar de uitpuiling (of bulging) van de tussenwervelschijf (of discus). De discus kan naar één of beide kanten of, in bepaalde gevallen, zelfs naar achteren uitpuilen. Soms wordt ook de Engelse term ‘bulging disc’ of kortweg ‘bulging’ gebruikt.

Discusbulging verwijst naar de uitpuiling van de tussenwervelschijf.

Als gevolg van de uitstulping kantelen de wervels, waardoor ze onstandvastig tegenover elkaar bewegen en de rug van de patiënt wankel wordt. Er ontstaat een spanningsdruk waarbij de tussenwervelschijf tegen een zenuwwortel of tegen het zenuwweefsel in het ruggenwervelkanaal kan drukken. Hierdoor krijgt de patiënt een beperkte bewegingsvrijheid. Irritatie, pijn, krachtverlies en uitval van de zenuw zijn mogelijke gevolgen.

Symptomen van discusbulging

De patiënt ervaart pijn ter hoogte van de gewrichtsbanden en de bezenuwing van de discus en ondervindt een irritatie van de zenuwwortel. Deze rugpijn kan plaatselijk blijven, maar kan ook naar de bilstreek of de onderbenen uitstralen. Sommige patiënten spreken over een slepend linkerbeen en tintelingen in de linkervoet. Patiënten met een discusbulging klagen ook vaak over bewegingsbeperkingen en een koud, loom en zwaar gevoel. Door zenuwpijn kunnen de spieren rond de getroffen discus in contractie gaan.

Sommige patiënten spreken over een slepend linkerbeen.

Oorzaak van discusbulging

Discusbulging is een aandoening die dikwijls voortvloeit uit een herhaaldelijke foutieve belasting van de rug.

Door verkeerde bewegingen ontstaan kleine scheurtjes in de bindweefselringen van de tussenwervelschijf, waardoor de kern de neiging vertoont om zich naar de buitenkant te verplaatsen. De tussenwervelschijf gaat een uitpuiling vertonen en er is verlies aan de structuur. Als de tussenwervelschijf naar achteren uitpuilt, kan deze een zenuwwortel raken. Pas op dat moment gaat men er grote problemen van ondervinden. 

Een discusbulging L4-L5 of L5-S1 komt frequenter voor. Dit is zo omdat de grootste druk bij tilbewegingen op deze tussenwervelschijven komt te liggen en deze dus het meest onderhevig zijn aan scheurtjes in de kraakbeenringen. Daarnaast is een discusbulging tussen nekwervels ook frequent voorkomend.

Wat is het verschil tussen een discusbulging en een discushernia?

Discusbulging en discushernia (ook wel 'hernia' genoemd) kunnen een latere fase zijn van discusdegeneratie of kunnen optreden door een plots trauma.

Bij een discusbulging stulpt de tussenwervelschijf uit maar is annulus, de harde buitenkant uit kraakbeen van de discus niet doorgescheurd. Door het uitstulpen kan deze irritatie van een zenuw veroorzaken. Een bulging kan het gevolg zijn van een discusprotrusie waarbij de zachte kern, de nucleus, zich reeds via scheuren in de bindweefselringen een weg naar buitenkant van de schijf baant. Dat kan enkel vastgesteld worden via radiologisch onderzoek.

Bij een discushernia is de buitenste bindweefselring van de tussenwervelschijf helemaal doorgescheurd waardoor de gelachtige kern uit de tussenwervelschijf kan lopen.

Behandeling van discusbulging

Een discusbulging dient zeker behandeld te worden wanneer vastgesteld. Het is de eerste fase in een reeks van discusaandoeningen. Zo kan het zich later ontwikkelen tot een protrusie of hernia.

Medicatie

Bij een discusbulging kunnen ontstekingsremmers (NSAID’s) de ontstekingen rondom het wervelgewricht verminderen. Daarnaast hebben ze ook een pijnstillend effect. Gewone pijnstilling is ook een veelgebruikt middel bij acute pijn. Neem medicatie altijd in overleg met uw huisarts. Er zijn bijwerkingen.

Kinesitherapie

Kinesitherapie zal om te beginnen gericht zijn op pijndemping. Dit kan door middel van ultrasound (wat ontstekingsremmend en pijnstillend werkt) en elektrotherapie (TENS). De therapeut zal door mobilisaties in de wervelkolom de soepelheid van de gewrichten verbeteren. Actieve oefentherapie zonder belasting en houdingscorrigerende oefeningen zullen de rug sterker maken. 

Door het trainen van de spieren rondom de discusbulging kan verergering van het letsel worden voorkomen, alsook een verbetering van de symptomen. De wervelkolom wordt stabieler gemaakt waardoor de druk op de verzwakte tussenwervelschijf gelijkmatiger verdeeld wordt en de uitstulping zal verminderen. De tussenwervelschijf zelf kan echter niet genezen. De kinesitherapeut zal zich focussen op het versterken van de buikspieren, de rugspieren en de bekkenbodemspieren.

Elke dag voldoende beweging en wekelijks sporten (rugspecifieke oefeningen met aandacht voor de buik- en rugspieren) werkt niet alleen genezend, maar ook preventief.

Warmte

Opstoten van rugpijn kunnen thuis verholpen of verzacht worden met een warm bad, een kersenpitkussen of een infraroodlamp. Warmte verhoogt de doorbloeding waardoor spieren makkelijker kunnen ontspannen.

Operatie

Een discusbulging leidt bijna nooit tot een operatie. Een operatie houdt altijd risico’s in en wordt daarom enkel voorgesteld als andere therapieën zijn uitgeput. In zeer uitzonderlijke gevallen kan er dus geopereerd worden omdat conservatieve methoden zoals kinesitherapie onvoldoende soelaas bieden.

Een herstellende nachtrust

Een goed slaapsysteem, zoals dat van Dorsoo, zorgt in eerste instantie voor een correcte ondersteuning. Het is belangrijk om ’s nachts een zo goed mogelijke recuperatie van de wervelkolom na te streven. Als u een anatomisch correcte slaaphouding aanneemt, vermindert de druk op de tussenwervelschijf gevoelig tijdens het slapen. Hierdoor wordt verdere uitstulping vermeden en kan de discus terug wat naar zijn normale vorm evolueren.

Te lang in bed liggen is trouwens ook niet goed. Als u genoeg geslapen heeft is het beter om op te staan. Een tussenwervelschijf heeft nood aan een wisselende belasting. Probeer daarom ook te variëren met de werkhouding.

Bij een discusbulging in de nek is extra aandacht voor het hoofdkussen belangrijk. We raden buikslapen af. Op de zij of op de rug slapen geeft meer kans aan het herstel.